www.30.fora.pl

kasiek66

[link widoczny dla zalogowanych]

Wiedziałam, ze miała chore dziecko ...
I tylko tyle wiedziałam
Ile zrobiła dobrego, jak bardzo była zaangazowana, jak cała oddała sie swojemu dziecku i innym... o tym nie miałam zielonego pojecia.

Nie interesowało mnie to bo nie dotykało bezposrednio.

A terz moge stanac w takiej własnie prawdzie o sobie. Tylko czy doszukam sie u siebie tyle witalnej siły i odwagi, tyle miłosci i ciepła

dzięki Zazul za ten artykuł

malena

Opowiem coś.
Spotkanie. Ona elegancka, światowa, trochę przekroczona 40. Troje odchowanych dzieci, 2 dziewczyny i chłopak, on matura, one już studentki. Mąż zapatrzony w rodzinę, dom, firma. Szczęście.
Niespodziewana ciąża. Badania. Trisomia 21. Badania kolejne. I jeszcze jedne. Potwierdzenie. Bezradność. Żal. Wściekłość? Po co - dlaczego? Rozpacz. Aborcja? A jeśli nie - to kto się zaopiekuje? Jaka przyszłość??
...
Dzisiaj Łukasz ma prawie 10 lat. Jest najbardziej uwielbianym wujkiem. Rodzice nie boją się o niego - nigdy nie będzie sam.
Kiedyś spotkani przypadkiem, w parku, powiedzieli, że Łukasz jest dla nich jak dotyk anioła. Są szczęśliwi. Bardziej niż kiedyś Smile

fedrus

To dla odmiany wywiad z Figurą, z zeszłotygodniowego, nowego, dodatku do Newsweeka: [link widoczny dla zalogowanych]

Jayin

"Wątpiłam w istnienie Boga, czekałam, żeby się pokazał, przyśnił. I pewnego dnia pomyślałam, że przecież obok mnie leży ktoś, kto cały jest miłością. Może Ania jest objawieniem, czymś, czego szukałam?".

największy jest chyba strach nie przed samą chorobą dziecka, tylko przed tym, czy sami dami sobie z tym radę. i co będzie, kiedy tej rady nie damy, albo kiedy już nas nie będzie...

znam kilkoro dzieci, które mimo choroby są szczęśliwymi dziećmi, mają kochających rodziców i otoczenie, które widzi w nich takie objawienie i samą miłość właśnie. taka historia potrafi człowieka zmienić o 180 stopni... podziwiam tych, którzy dają radę i zapewniają swoim dzieciom szczęśliwe życie. to naprawdę wielka sztuka i wymaga dużej siły. podziwiam. i bardzo chciałabym wierzyć, że w takiej sytuacji umiałabym się na nich wzorować.

kewa

Rozumiem, że można pokochać każde dziecko, nie trzeba być herosem, jednak wzruszają mnie rozmiary tego uczucia i fakt pogodzenia się z ciosem. Strasznie smutne są jednak losy upośledzonych dzieci, gdy odchodzi ich najbliższy opiekun, zwykle matka. Mam w dalszej rodzinie dwa takie przypadki. Pierwsza to Wandzia, moja ciotka w bocznej linii. Urodziła się z zespołem Downa, chociaż wtedy jeszcze nikt tak tego nie nazywał. Miała żyć dwa lata, żyła około pięćdziesięciu. Najpierw wybawiła się z rówieśnikami, potem z moimi starszymi siostrami, wreszcie ze mną. Była kochana, ufna, wierna. Podsadzałyśmy ją przez płot, żeby poszła się z nami bawić, broniliśmy ją przed łobuzami z dalszej okolicy. Dorosłam i Wandzię widywałam bardzo rzadko, pamiętam jak witała mnie słowami : Epka i przytulała się do mnie. Niziutka i grubiutka. Potem zmarła jej mama, przyjechała opiekować się nią siostra, która też wkrótce zmarła. Chciała się zająć Wandzią moja ciocia, ale nie pozwolił na to siostrzeniec Wandy. Wprowadził się do niej z konkubiną, co kilka miesięcy zostawiał dzieciaka i szedł siedzieć do więzienia - nawet nie wiem za co. W końcu powiesił się w więzieniu. Wandą opiekowała się jego konkubina, ale miała też trójkę maleńkich dzieci. Wszyscy mieszkali w mieszkaniu Wandy i żyli z dość wysokiej wandzinej renty. Potem Wanda zmarła... Nie wydawała się nieszczęśliwa w swych ostatnich dniach, ona nigdy nie umiała się skarżyć, brała życie jakie jest. Nauczyła mnie miłości i tolerancji.
Przypadek drugi: siostra mojego szwagra urodziła pierwsze dziecko. Miało wodogłowie. Walczyli o niego z ogromną determinacją. Paweł przeżył, a teraz ma młodszego brata. Po drodze było wiele operacji, kilka ciężkich. Paweł dzieli pasję swego ojca - klei modele samolotów. Jest niesamowicie otwarty i...klnie jak szewc

z wszystkimi jest na Ty, wrzucił kiedyś ojcu kluczyki od samochodu do basenu, zadzwonił po straż pożarną, a wszystko robi z wrodzonym sobie wdziękiem. Jego matka miała usuwanego tętniaka mózgu. Koszmar. Wyszła z tego, ale nadal jest pod opieką poradni, miewa silne bóle głowy. Paweł nie będzie sam - uroczyste ślubowanie złożył jego młodszy brat, że nigdy go nie zostawi.
Kasiu pamiętaj, że czasem zdrowe dziecko spotyka coś złego, czy rodziców, to nie jest tak, że urodzenie zdrowego dziecka daje nam gwarancję szczęśliwej przyszłości. Czasem skoczą na główkę na płytkiej wodzie, albo spadną z rowera. Jeśli czegoś nie możemy zmienić - musimy to zaakceptować. Takie jest życie...

kasiek66

Jayin

wysyłam eterem tyle siły ile mogę.
o resztę się pomodlę...

fedrus

Od godziny się zastanawiam co napisać w tym temacie. Właściwie wszelkie słowa pocieszenia jakie przychodzą mi do głowy, nie nadają się do tego, żeby wypowiedzieć je na głos. Zwyczajnie nie wypada. Pozostanę więc przy banalnych słowach: trzymaj się Kaśka.

lena

malena

Kaś - myślę mocno o Tobie, o Was...

Mii

Ja też...
Wiem, że Cio ciężko i źle
Trzymaj się Kasiu Yar good